ZWERFHONDEN PROBLEMATIEK ROEMENIË
Daar waar de nood het hoogst is trachten wij te helpen, zowel in binnen- als in buitenland …
Een hond heeft immers geen besef van nationaliteit, maar hij heeft zeker wel gevoelens; hij ervaart fysieke en mentale pijn en kent angst, honger en dorst. Een hond verlangt naar aandacht, naar een veilig plekje en naar liefde om zich thuis te voelen.
Omdat wij tijd noch geld hebben om in verschillende landen aanwezig te zijn hebben we besloten ons te focussen op Roemenië, waar de situatie bijzonder slecht is. Wij ondersteunen daar een aantal lokale initiatieven van privé personen die de dieren van straat halen of redden uit de dodingsstations. Ze geven de honden onderdak, eten, de eerste medische zorgen, en ze organiseren sterilisatiecampagnes. Al die kosten lopen hoog op en zonder hulp van buitenaf kunnen zij dit niet realiseren.
De situatie in Roemenië is vreselijk schrijnend, mensonterend en barbaars. We voegen een paar foto’s/video's toe die de horror van de vernietigingsstations beter toelichten dan woorden.
De problematiek van de zwerfhonden escaleert er tot ongekende proporties door een absoluut gebrek aan sterilisaties en castraties. Elke stad heeft minstens één dodingscentrum in de buitenwijken, verborgen voor de wereld. Het gehuil van grote aantallen honden die er in verschrikkelijke omstandigheden worden opgehokt, gaat door merg en been.
Het beheer van deze instellingen wordt toegewezen aan bedrijven die er veel geld meeverdienen. Er worden ‘hondenvangers’ ingeschakeld die elke loslopende hond hardhandig vangen en afleveren in het station om daar te worden gedood. Ze zoeken tot in de plattelandsdorpen waar mensen hun honden traditioneel los laten lopen, maar ze op die manier ook kwijt geraken. Er wordt geen onderscheid gemaakt tussen een huishond en een straathond, vermits ze per gevangen dier worden vergoed. Ook honden die al werden gesteriliseerd (deze dragen een specifiek oormerk) en niet meer voor nakomelingen zullen zorgen, worden meegenomen. De oortag wordt verwijderd, het hondje is verloren. En de kassa rinkelt…
Corruptie zit ingebakken in de hele keten. De wetten op de dierenbescherming worden flagrant overtreden, maar niemand roert zich. De overheid heeft de wet tot uitroeiing zelfs gelegaliseerd (wet 258/2013).De honden worden zowel mentaal als fysiek ernstig mishandeld, overgeleverd aan de geldzucht van het systeem. Een hele industrie wordt er rijk van. De hondenvangers die de razzia’s uitvoeren, de stations die subsidies krijgen om de dieren te huisvesten maar ze vaak laten omkomen door verwaarlozing, honger en geweld. De doders zelf, en diegenen die nadien de kadavers moeten verwijderen. Lokale overheden wenden het hoofd af of erger, ze pikken graag een centje mee.
De stations krijgen wel degelijk geld om de honden te onderhouden tot ze worden gedood. Principieel zouden ze proper onderdak en voeding en water moeten krijgen, maar in de praktijk is de wachtkamer van de dood een ware hel. Tientallen honden in te kleine hokken, vol urine en uitwerpselen, zonder eten of drinken, dikwijls ziek of gewond. Talloze honden sterven hier al van honger of uitdroging, zonder ‘extra kosten’. Wie het overleeft wordt vaak gedood met rattenvergif of met verfverdunners, veel goedkoper dan een waardige euthanasie maar bijzonder pijnlijk voor de dieren. De doding wordt uitgevoerd in het bijzijn van de andere honden, wat het trauma alleen maar erger maakt.
De overheid betaalt voor personeel, onderhoud en correcte euthanasie, maar de plantrekkers in de shelters lossen het anders op, verschrikkelijk wreed. Het uitgespaarde geld verdwijnt in de zakken van wie belang heeft bij deze lucratieve business, waardoor het systeem zichzelf in stand houdt, vaak met de steun van politici die er persoonlijk bij betrokken zijn.
En de overheid blijft betalen want zolang er niet wordt gesteriliseerd zullen er veel te veel honden zijn. Geboortebeperking is de enige uitweg uit deze vreselijke problematiek, en veel organisaties van over de hele wereld zetten zich hiervoor in. Maar er zijn veel te weinig gekwalificeerde dierenartsen in Roemenië om de naar schatting 5 tot 6 miljoen (!) hondencorrect te behandelen. Vaak gebeurt de operatie weinig zorgvuldig en sterft het dier alsnog na dagen van pijn.
Daarom opteert de regering nu voor ‘controle van de zwerfdieren door uitroeiing’. Elk dier dat wordt gevangen, wordt 14 dagen in een kennel gezet, in schrijnende omstandigheden.. Als het binnen de twee weken niet wordt opgehaald door de eigenaar gaat het naar het dodingsstation. Vaak is het voor eigenaars niet mogelijk te bewijzen dat het om hun hond gaat, want slechts weinig dieren zijn gechipt en geregistreerd. Weer eentje meer dat geld opbrengt voor het dodingsstation dus.
Bovendien heeft de regering beslist dat vrouwelijke dieren verplicht moeten worden gesteriliseerd door hun eigenaar. Probleem is dat veel Roemenen met een gemiddeld inkomen van 350 euro/maand niet de financiële middelen hebben voor een sterilisatie. Vermits de boetes oplopen tot 2.500 euro verkiezen velen hun hond te dumpen, eerder dan de boete te moeten betalen. Weinigen hebben een emotionele band met hun dier, dat vaak aan een ketting ligt, en vanaf vrijlating maar zijn eigen boontjes moet doppen.
En al die gedumpte teefjes zorgen dan weer voor extra puppy’s, zoals op de afbeelding hierna te zien is.
Er valt helaas nog veel meer te vertellen over deze droevige situatie, maar we hopen vooral dat we hiermee hebben kunnen verduidelijken waarom wij ons vooral voor deze sukkels willen inzetten. Als wij geen hulp bieden aan onze lokale redders komen de honden op barbaarse manier aan hun eind. Ze sterven van honger, uitputting, mishandeling, ziekte en verwaarlozing. Ze hebben de hel gezien, hun vertrouwen in de mensen is aangetast. Maar ondanks dat, stellen ze zich toch nog open voor de helpende handen die hen aangereikt worden, ter plaatse, of beter nog, bij een adoptiegezin hier. Met geduld en liefde kunnen we hen nog een mooi leven bieden, geven we hen een kans op leven! En 1 ding is zeker, je krijgt er enorm veel liefde en dankbaarheid voor in de plaats!